Over mij...
Mijn naam is Tamara, en ik ben dierencommunicator met een bijzondere achtergrond in verliesbegeleiding. Na mijn werk als zelfstandig nagedachtenisconsulente in de uitvaartwereld, besloot ik mijn hart te volgen en me volledig te richten op dierencommunicatie. Wat begon als een wens om mijn eigen dieren beter te begrijpen, bleek mijn zielsmissie te zijn.
Als dierentolk combineer ik mijn ervaring in de uitvaartwereld en mijn opleiding in rouw- en verliesbegeleiding om zowel levende als overleden dieren een stem te geven. Ik luister naar wat jouw dier te zeggen heeft en help je de verbinding met hem of haar te verdiepen, of het nu gaat om levensvragen of om het verwerken van verlies.
Zingeving en spiritualiteit zijn altijd belangrijk voor me geweest, maar het verlies van mijn ouders versterkte dit. In 2015 vroeg ik een bevriende dierentolk een reading met een van mijn katten te doen. Tot mijn verrassing kwam mijn vader ook aan het woord. De dierentolk sprak namens hem en zij benoemde iets wat precies de juiste snaar bij mij raakte. Deze ervaring bevestigde mijn overtuiging dat er een spirituele dimensie is waarin onze dierbaren voortleven en met ons kunnen communiceren.
Ik ben geadopteerd uit Indonesië en getogen in Nederland. Samen met mijn man Nick, een hoogsensitief stabijtje Joy, buitenlandse adoptiehond Peer en geadopteerd poesje Nubi vormen we ons gezellige (en soms chaotische) dierengezin.
Onze dieren zijn voor mij niet alleen huisdieren, maar waardevolle gezinsleden die ik koester.
Maar ik zal eerlijk met je zijn: ze kunnen soms ook de nodige frustraties opleveren – want dieren hebben nu eenmaal ook hun eigen wil. Toch weet ik dat ze hier zijn om ons iets te leren en ons te helpen samen te groeien. Ze hebben mijn hart veroverd, en dat geldt ook voor de dieren die ik mag helpen.
Vroeger groeide ik op met Pascha, een rode Cocker Spaniël, en zwerfpoes Poekie. Helaas werden ze niet ouder dan 13 jaar. Mijn moeder besloot daarna geen huisdieren meer te willen – wat ik erg jammer vond. Ik besloot: zodra ik op mezelf zou gaan wonen, zouden er altijd dieren zijn! Zo woonde ik jarenlang met 3 katers: Murphy (uit een nestje), Cookie (de underdog uit een verwaarloosd nestje) en asielkat Noodles. Daarna kwam poesje Dharma, een aanlopertje die Nick en ik in huis namen. We besloten later ook Noa, een Engelse Stafford, te adopteren. Inmiddels zijn al deze dierenzielen niet meer fysiek bij ons.
Als Ram ben ik vastberaden en een tikkeltje impulsief. Ik ben een doener: ik ga eerst aan de slag en denk daarna pas na – want soms is het beste om gewoon in beweging te komen. Maar met mijn maanteken Stier ben ik ook zoals een rustige, loyale kat. Ik ga het beste op een zekere mate van stabiliteit en zekerheid. Natuurlijk is dat in het leven niet altijd haalbaar, en dat brengt me elke keer weer terug bij één van de belangrijke levenslessen: loslaten en acceptatie.
Misschien heeft mijn eigen adoptieachtergrond er iets mee te maken, maar ik voel een speciale band met dieren die een tweede kans verdienen. Mijn motto is dan ook: Adopt, don’t shop. Ik geloof dat elk dier een waardevolle ziel is die gehoord mag worden.
Het is mijn missie om dieren een stem te geven, liefde en verbinding te brengen, zowel tussen jou en je dier als tussen de werelden van leven en voorbijgaan.
Joy
... ons vrolijke en gevoelige stabijtje lijkt vooral haar eigen ding te doen. Ze weet ons regelmatig aan het lachen te krijgen, maar eerlijk is eerlijk, haar onstuimigheid en de bijbehorende chaos kunnen soms tot wat hoofdbrekens leiden. Joy brengt gewoonweg geluk met zich mee, dus we accepteren die kleine tornado in ons leven met open armen.
Haar eerste gezin verwelkomde haar als schattige 8 weken oude pup, maar ze besloten haar op Puppyplaats aan te bieden toen ze 16 weken oud was. Zonder het expliciet te zeggen, leek het erop dat ze haar enthousiasme wat overweldigend vonden en misschien niet helemaal voorbereid waren op het energieke karakter van haar ras.
Hoewel we eigenlijk nog niet helemaal klaar waren voor een nieuwe hond na het afscheid van Noa, konden we Joy gewoon niet weerstaan toen we zagen waar ze vandaan kwam. We wisten dat ze bij ons in ieder geval beter af zou zijn!
Deze onstuimige ziel is mijn spiegel.
Peer
... hadden we beter Stowie kunnen noemen, vanwege zijn stoïcijnse houding. Deze voormalige straathond, afkomstig van het zonnige Aruba, kwam bij ons toen hij net een jaar oud was. Zijn rugzakje zat vol met levenservaringen, maar gelukkig ontdekten we dat het niet tot de nok toe gevuld was.
Hoewel Peer het geweldig doet, komt hij als voormalig straathond met een handleiding. Hij communiceert op zijn eigen unieke manier, en het is soms lastig om daar doorheen te kijken. Dat lukt niet iedereen. Zijn achtergrond kan soms een uitdaging zijn, iets waar niet alleen hij, maar ook wij mee moeten leren omgaan.
Langzaam maar zeker zien we Peer ontdooien en opbloeien. Hij blijkt van binnen een gevoelig hondje te zijn. Peertje is mijn liefdevolle maar strenge leermeester. Bijna dagelijks houdt hij me scherp met zijn onverbloemde 'straattaal', waardoor ik gedwongen wordt bij de les te blijven.
Nubi
Hoewel we na het verlies van Dharma eigenlijk geen kat meer wilden, bleef ik toch de kattenenergie missen. Katten zijn echte healers; hun tevreden gespin werkt altijd zo rustgevend!
Zonder echt na te denken, begon ik wat kittens op internet te bekijken. Toen ik de schattige foto van Nubi aan Nick liet zien, liet hij er onverwacht geen kattengras over groeien en wilde haar zelfs de volgende dag al ophalen!
Nubi’s vorige mens was helaas allergisch, dus ze zocht een liefdevol thuis voor haar. Ondanks de vele animo voelde het voor haar steeds niet goed, totdat ze ons ontmoette. En eerlijk gezegd, wij waren ook meteen verkocht!
We moeten haar nog leren kennen, maar Nubi blijkt nu al een echte knuffelkont, die inmiddels een vaste slaapplek in ons bed heeft bemachtigd. Zodra Nick 's ochtends het bed uit rolt om naar zijn werk te gaan, is het tijd voor onze ochtendknuffelsessie – inmiddels een vast ritueel!
In Memoriam...
Dharma
Dharma, onze kleine lieve poesje, heeft de respectabele leeftijd van 14 jaar bereikt.
Ze kwam letterlijk mijn leven binnengewandeld - ik werkte destijds in een boekhandel waar ze ineens voor me stond. Het was een drukke koopavond en het asiel nam geen katten meer aan. Dus ze ging met mij mee naar huis. Nick zag het niet zitten, maar na een weekend bij ons was ook hij verkocht.
Ze bezat een ondoorgrondelijke blik die je kon doorgronden en tegelijkertijd was ze zo lief, aanhankelijk en zacht. Dharmie deelde de laatste jaren ons bed en 's winters koesterde ze zich in de warmte van mijn zij onder de dekens. De aanwezigheid van haar warme, spinnende lichaam tegen me aan was onbeschrijflijk heerlijk.
In mei 2024 hebben we met veel verdriet afscheid moeten nemen van haar na een lange periode van ziekte, waarin ze toch steeds haar levenslust liet zien. Haar afwezigheid wordt diep gevoeld, maar het is een troost te weten dat ze nu herenigd is met haar kattenbroers. Voor altijd een speciaal plekje in mijn hart.
In Memoriam...
Noa
Noa kwam in ons leven toen ze slechts 5 jaar jong was. Als onze eerste hond was ze een speciale toevoeging aan ons (katten)gezin. Hoewel ze niet het ras was waarvoor we zelf zouden kiezen, hebben we haar met open armen ontvangen en haar een warm thuis geboden. Haar vorige gezin kon haar niet de tijd en aandacht geven die ze verdiende, en dus vroegen ze ons of we voor haar wilden zorgen. Zonder aarzeling stemden we ermee in, wetende dat ze liefde, aandacht en zorg nodig had.
Ondanks haar stoere uiterlijk, dat soms intimiderend kon zijn (vooral wanneer ze haar felheid toonde), was Noa een zacht en aanhankelijk hondje. Ze hield van knuffelen en genoot van onze genegenheid.
Gedurende 6 jaar hebben we van haar gezelschap mogen genieten. Helaas moesten we haar in mei 2020 plotseling laten inslapen vanwege een vergevorderde tumor in haar hoofd. Met liefde hebben we haar laten gaan, wetende dat ze nu vrij is van pijn.
Noa heeft ons, vooral mij, veel geleerd over de band tussen mens en hond. Als eerbetoon aan haar heb ik haar afbeelding laten vereeuwigen aan de binnenkant van mijn bovenarm, dicht bij me en voor altijd een deel van mij.
In Memoriam...
Noodles
Noodles, mijn tweede rode kater, was 16 jaar lang een bijzonder wezen in mijn leven, hoewel ik dat niet altijd ten volle besefte tijdens zijn leven op aarde. Ik zocht aanvankelijk een vriendje voor mijn eerste katje, Murphy, en zo kwam Noodles in ons leven. Toen mijn vader behoefte had aan kattengezelschap en we naar het asiel gingen om een kat uit te zoeken, nam ik en passant Noodles mee naar huis.
Het is lastig om de eigenzinnige, maar wijze persoonlijkheid van Noodles te beschrijven. Pas na zijn dood besefte ik hoeveel impact hij op mijn leven had. Hij was meer dan alleen een huisdier; hij was mijn spirituele beschermer. Tijdens een reading die hij ontving, liet hij iets zien dat later verband hield met het overlijden van mijn vader.
Noodles en mijn vader zijn voor mij altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden, en hoewel ik niet altijd besefte hoe bijzonder Noodles was, koester ik nu de herinneringen aan hem en de rol die hij speelde in mijn leven.
In Memoriam...
Cookie
Cookie was als kitten een zielig hoopje kat. Hij was ziek, onder de vlooien bedolven, en leed aan niesziekte. Mijn hart brak bij het zien van zijn kwetsbaarheid, en toen de particulier vertelde dat hij nog niet wist wat hij met de overgebleven kittens zou doen, kon ik niet anders dan actie ondernemen. Ik een derde kat? Ik wist dat ik hem niet kon achterlaten.
Cookie groeide op tot een imposante kater, een ware reus, maar was altijd de 'bitch' van Noodles. Ondanks zijn omvang behield hij een kinderlijke onschuld, wat werd weerspiegeld in zijn verrassend zachte miauw. Hij was het kleine broertje, geliefd door ons allemaal.
Op 14-jarige leeftijd moesten we afscheid nemen van Cookie. Een hyperactieve schildklier en ernstige ontstekingen in zijn tandvlees eisten zijn tol. Zijn laatste dag hier op aarde was 18 augustus 2016; ik heb hem in de zon in de tuin gezet, waar Dharma, ons poesje, geen moment van zijn zijde week. De herinnering aan dat moment vervullen me nog steeds tegelijk met pijn én liefde.
Ik koester de herinneringen aan Cookie. Hij is dan niet meer bij ons, maar zijn geest leeft voort in onze harten.
In Memoriam...
Murphy
Murphy, mijn "eerstgeborene", was 15 jaar lang mijn allerliefste vriendje. Ik woonde net op mijzelf en kreeg de kans om dit prachtige katertje in huis te nemen. Vlak daarna kwam mijn moeder te overlijden. Murphy bood me de jaren daarna troost op een manier die alleen dieren dat kunnen. Zijn kalme aanwezigheid op mijn borst, zijn zachte pootjes die melkbewegingen maakten en zijn neusje die hij tegen mijn kin drukte, waren als een balsem voor mijn verdrietige ziel, en zijn bijzondere manier van zijn affectie voor mij.
Hij apporteerde mijn haarelastiekjes, wat altijd een glimlach op mijn gezicht toverde. Hij was er voor me in goede en in slechte tijden.
In 2015 moest ik tot mijn grote verdriet afscheid nemen van mijn lieve Murphy (dat was in november; dezelfde maand waarin mijn moeder 15 jaar eerder overleed). Het gemis van Murphy is nog steeds voelbaar. Ik heb een week niet kunnen functioneren van verdriet. Nu soms nog overvalt het verdriet me weer wetende dat hij niet meer fysiek bij me is. Hij was mijn alles, mijn voorkeur, en zijn afwezigheid heeft een leegte achtergelaten die nooit opgevuld is.
Ik ben forever grateful voor onze speciale band en de tijd die we samen hebben gehad.