mijn naam is Tamara
Geboren in Indonesië en getogen in Nederland, nadat ik geadopteerd werd door de twee beste ouders die ik me maar kon wensen!
Samen met mijn man Nick, met wie ik al bijna 17 jaar lief en leed deel, onze twee jonge honden en een jong poesje, vormen we ons eigen gezin. Mijn vrije tijd besteed ik het liefst aan qualitytime met Nick en onze dieren. We genieten ervan om samen te zijn en te ontspannen.
Zingeving en spiritualiteit hebben altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dit werd sterker na het overlijden van mijn ouders.
In 2015 vroeg ik Linda Alders van 'Iduna Dierenhealing' om een reading te doen voor één van mijn katten. Tijdens die reading kwam ook mijn vader naar voren. Linda sprak namens hem en wist precies de juiste snaar te raken. Het was een buitengewone ervaring die indruk op me heeft gemaakt.
Dit soort ervaringen bevestigen mijn overtuiging dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof dat er een spirituele dimensie is waarin onze geliefden voortleven en met ons kunnen communiceren.
Als Ram met Stier als mijn maanteken, kan ik me geen betere beschrijving voorstellen van mijn 'ego' en 'zelf'.
Naast mijn astrologische kenmerken ben ik ook een vroege Vogel. Mijn wekker gaat tussen 5 en half 6 af, en ik koester de rust en stilte voordat de drukte van de dag begint. Het is een kostbaar moment voor mij om te mediteren en me af te stemmen op mijn innerlijke zelf en op de dieren.
Ik ben een fervent lezer en mijn favoriete genres zijn esoterie en spiritualiteit, omdat ze me helpen mijn spirituele groei te bevorderen. Daarnaast ben ik ook geïnteresseerd in alles wat te maken heeft met honden, zoals hun gedrag, voeding, psychologie en lichaamstaal. Maar bovenal vind ik het fascinerend om te lezen over de band tussen mens en dier en hoe we met hen kunnen communiceren.
Op het gebied van sport ben ik voornamelijk actief in de zomermaanden. Ik vind het heerlijk om yoga te beoefenen in onze achtertuin, heerlijk in de buitenlucht. Daarnaast stap ik graag op mijn gravelbike en ga ik samen met Nick fietsen in de prachtige omgeving van de Veluwe.
In de winter word ik meer huiselijk en neem ik de tijd om mezelf terug te trekken. Sporten staat dan niet bovenaan mijn lijstje, maar als toegewijde hondenmoeder zorg ik er wel voor dat ik dagelijks met onze honden op pad ga. 's Morgens maken we altijd een lange wandeling in het bos of het buitengebied, waar we samen van de natuur kunnen genieten.
Ik heb de luxe om vanuit huis te werken. Dit stelt me in staat om al mijn afspraken, zowel zakelijk als privé, rondom de behoeften van mijn honden te plannen. Hun wandelingen en welzijn staan altijd op de eerste plaats.
Het is heerlijk om die flexibiliteit te hebben: het stelt me in staat om mijn passies te volgen en tegelijkertijd ervoor te zorgen dat onze dieren de aandacht en zorg krijgen die ze verdienen.
Vroeger groeide ik deels op met Pascha, een rode Cocker Spaniël, en poes Poekie. Helaas werden ze beiden niet ouder dan 13 jaar. Mijn moeder besloot daarna geen huisdieren meer te willen, wat ik erg jammer vond.
Ik nam me voor dat zodra ik op mezelf zou gaan wonen, ik hoe dan ook dieren zou hebben.
Zodoende woonde ik jarenlang samen met 3 katers: Murphy, Cookie en Noodles. Gevolgd door poesje Dharma, een aanlopertje, wat Nick en ik in huis namen. Samen besloten we Noa te adopteren, een Engelse Stafford.
Na Noa's overlijden (de 3 katers leefden inmiddels ook niet meer) adopteerden we stabijtje Joy en kwam daar ook 'rescuedog' Peer.
Ondanks het protest van Nick had ik ook een zieke discusvis overgenomen van een familielid. Ik nam de vis mee naar huis in een kleine bak om hem te laten herstellen. Binnen 2 weken werd hij sterker en begon hij uit mijn hand te eten. Nick had allang voorzien dat dit uit de hand zou lopen: uiteindelijk eindigden we met een tropisch gezelschapsaquarium van 130 liter.
Ik heb altijd een zwak gehad voor de underdogs en degenen die in de steek gelaten werden. Adopt, don't shop, dat is mijn motto. Misschien komt het door mijn eigen adoptieachtergrond dat ik een diepe verbintenis voel met kansarme dieren: er zijn ontelbaar veel dieren die snakken naar een nieuwe kans, een beter leven.
Stuk voor stuk hebben al mijn dieren mijn hart veroverd.
Mijn ervaring heeft me geleerd dat geadopteerde dieren de meest dankbare zielen zijn die je kunt vinden.
Joy
... ons vrolijke en gevoelige stabijtje lijkt vooral haar eigen ding te doen. Ze weet ons regelmatig aan het lachen te krijgen, maar eerlijk is eerlijk, haar onstuimigheid en de bijbehorende chaos kunnen soms tot wat hoofdbrekens leiden. Joy brengt gewoonweg geluk met zich mee, dus we accepteren die kleine tornado in ons leven met open armen.
Haar eerste gezin verwelkomde haar als schattige 8 weken oude pup, maar ze besloten haar op Puppyplaats aan te bieden toen ze 16 weken oud was. Zonder het expliciet te zeggen, leek het erop dat ze haar enthousiasme wat overweldigend vonden en misschien niet helemaal voorbereid waren op het energieke karakter van haar ras.
Hoewel we eigenlijk nog niet helemaal klaar waren voor een nieuwe hond na het afscheid van Noa, konden we Joy gewoon niet weerstaan toen we zagen waar ze vandaan kwam. We wisten dat ze bij ons in ieder geval beter af zou zijn!
Deze onstuimige ziel is mijn spiegel.
Peer
... hadden we beter Stowie kunnen noemen, vanwege zijn stoïcijnse houding. Deze voormalige straathond, afkomstig van het zonnige Aruba, kwam bij ons toen hij net een jaar oud was. Zijn rugzakje zat vol met levenservaringen, maar gelukkig ontdekten we dat het niet tot de nok toe gevuld was.
Hoewel Peer het geweldig doet, komt hij als voormalig straathond met een handleiding. Hij communiceert op zijn eigen unieke manier, en het is soms lastig om daar doorheen te kijken. Dat lukt niet iedereen. Zijn achtergrond kan soms een uitdaging zijn, iets waar niet alleen hij, maar ook wij mee moeten leren omgaan.
Langzaam maar zeker zien we Peer ontdooien en opbloeien. Hij blijkt van binnen een gevoelig hondje te zijn. Peertje is mijn liefdevolle maar strenge leermeester. Bijna dagelijks houdt hij me scherp met zijn onverbloemde 'straattaal', waardoor ik gedwongen wordt bij de les te blijven.
Nubi
Hoewel we na het verlies van Dharma eigenlijk geen kat meer wilden, bleef ik toch de kattenenergie missen. Katten zijn echte healers; hun tevreden gespin werkt altijd zo rustgevend!
Zonder echt na te denken, begon ik wat kittens op internet te bekijken. Toen ik de schattige foto van Nubi aan Nick liet zien, liet hij er onverwacht geen kattengras over groeien en wilde haar zelfs de volgende dag al ophalen!
Nubi’s vorige mens was helaas allergisch, dus ze zocht een liefdevol thuis voor haar. Ondanks de vele animo voelde het voor haar steeds niet goed, totdat ze ons ontmoette. En eerlijk gezegd, wij waren ook meteen verkocht!
We moeten haar nog leren kennen, maar Nubi blijkt nu al een echte knuffelkont, die inmiddels een vaste slaapplek in ons bed heeft bemachtigd. Zodra Nick 's ochtends het bed uit rolt om naar zijn werk te gaan, is het tijd voor onze ochtendknuffelsessie – inmiddels een vast ritueel!
in memoriam...
Dharma
Dharma, onze kleine lieve poesje, heeft de respectabele leeftijd van 14 jaar bereikt.
Ze kwam letterlijk mijn leven binnengewandeld - ik werkte destijds in een boekhandel waar ze ineens voor me stond. Het was een drukke koopavond en het asiel nam geen katten meer aan. Dus ze ging met mij mee naar huis. Nick zag het niet zitten, maar na een weekend bij ons was ook hij verkocht.
Ze bezat een ondoorgrondelijke blik die je kon doorgronden en tegelijkertijd was ze zo lief, aanhankelijk en zacht. Dharmie deelde de laatste jaren ons bed en 's winters koesterde ze zich in de warmte van mijn zij onder de dekens. De aanwezigheid van haar warme, spinnende lichaam tegen me aan was onbeschrijflijk heerlijk.
In mei 2024 hebben we met veel verdriet afscheid moeten nemen van haar na een lange periode van ziekte, waarin ze toch steeds haar levenslust liet zien. Haar afwezigheid wordt diep gevoeld, maar het is een troost te weten dat ze nu herenigd is met haar kattenbroers. Voor altijd een speciaal plekje in mijn hart.
In Memoriam...
Noa
Noa kwam in ons leven toen ze slechts 5 jaar jong was. Als onze eerste hond was ze een speciale toevoeging aan ons (katten)gezin. Hoewel ze niet het ras was waarvoor we zelf zouden kiezen, hebben we haar met open armen ontvangen en haar een warm thuis geboden. Haar vorige gezin kon haar niet de tijd en aandacht geven die ze verdiende, en dus vroegen ze ons of we voor haar wilden zorgen. Zonder aarzeling stemden we ermee in, wetende dat ze liefde, aandacht en zorg nodig had.
Ondanks haar stoere uiterlijk, dat soms intimiderend kon zijn (vooral wanneer ze haar felheid toonde), was Noa een zacht en aanhankelijk hondje. Ze hield van knuffelen en genoot van onze genegenheid.
Gedurende 6 jaar hebben we van haar gezelschap mogen genieten. Helaas moesten we haar in mei 2020 plotseling laten inslapen vanwege een vergevorderde tumor in haar hoofd. Met liefde hebben we haar laten gaan, wetende dat ze nu vrij is van pijn.
Noa heeft ons, vooral mij, veel geleerd over de band tussen mens en hond. Als eerbetoon aan haar heb ik haar afbeelding laten vereeuwigen aan de binnenkant van mijn bovenarm, dicht bij me en voor altijd een deel van mij.
In Memoriam...
Noodles
Noodles, mijn tweede rode kater, was 16 jaar lang een bijzonder wezen in mijn leven, hoewel ik dat niet altijd ten volle besefte tijdens zijn leven op aarde. Ik zocht aanvankelijk een vriendje voor mijn eerste katje, Murphy, en zo kwam Noodles in ons leven. Toen mijn vader behoefte had aan kattengezelschap en we naar het asiel gingen om een kat uit te zoeken, nam ik en passant Noodles mee naar huis.
Het is lastig om de eigenzinnige, maar wijze persoonlijkheid van Noodles te beschrijven. Pas na zijn dood besefte ik hoeveel impact hij op mijn leven had. Hij was meer dan alleen een huisdier; hij was mijn spirituele beschermer. Tijdens een reading die hij ontving, liet hij iets zien dat later verband hield met het overlijden van mijn vader.
Noodles en mijn vader zijn voor mij altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden, en hoewel ik niet altijd besefte hoe bijzonder Noodles was, koester ik nu de herinneringen aan hem en de rol die hij speelde in mijn leven.
In Memoriam...
cookie
Cookie was als kitten een zielig hoopje kat. Hij was ziek, onder de vlooien bedolven, en leed aan niesziekte. Mijn hart brak bij het zien van zijn kwetsbaarheid, en toen de particulier vertelde dat hij nog niet wist wat hij met de overgebleven kittens zou doen, kon ik niet anders dan actie ondernemen. Ik een derde kat? Ik wist dat ik hem niet kon achterlaten.
Cookie groeide op tot een imposante kater, een ware reus, maar was altijd de 'bitch' van Noodles. Ondanks zijn omvang behield hij een kinderlijke onschuld, wat werd weerspiegeld in zijn verrassend zachte miauw. Hij was het kleine broertje, geliefd door ons allemaal.
Op 14-jarige leeftijd moesten we afscheid nemen van Cookie. Een hyperactieve schildklier en ernstige ontstekingen in zijn tandvlees eisten zijn tol. Zijn laatste dag hier op aarde was 18 augustus 2016; ik heb hem in de zon in de tuin gezet, waar Dharma, ons poesje, geen moment van zijn zijde week. De herinnering aan dat moment vervullen me nog steeds tegelijk met pijn én liefde.
Ik koester de herinneringen aan Cookie. Hij is dan niet meer bij ons, maar zijn geest leeft voort in onze harten.
In Memoriam...
murphy
Murphy, mijn "eerstgeborene", was 15 jaar lang mijn allerliefste vriendje. Ik woonde net op mijzelf en kreeg de kans om dit prachtige katertje in huis te nemen. Vlak daarna kwam mijn moeder te overlijden. Murphy bood me de jaren daarna troost op een manier die alleen dieren dat kunnen. Zijn kalme aanwezigheid op mijn borst, zijn zachte pootjes die melkbewegingen maakten en zijn neusje die hij tegen mijn kin drukte, waren als een balsem voor mijn verdrietige ziel, en zijn bijzondere manier van zijn affectie voor mij.
Hij apporteerde mijn haarelastiekjes, wat altijd een glimlach op mijn gezicht toverde. Hij was er voor me in goede en in slechte tijden.
In 2015 moest ik tot mijn grote verdriet afscheid nemen van mijn lieve Murphy (dat was in november; dezelfde maand waarin mijn moeder 15 jaar eerder overleed). Het gemis van Murphy is nog steeds voelbaar. Ik heb een week niet kunnen functioneren van verdriet. Nu soms nog overvalt het verdriet me weer wetende dat hij niet meer fysiek bij me is. Hij was mijn alles, mijn voorkeur, en zijn afwezigheid heeft een leegte achtergelaten die nooit opgevuld is.
Ik ben forever grateful voor onze speciale band en de tijd die we samen hebben gehad.