van schreeuwen naar spiegelen

Met de beste bedoelingen verwelkomde zijn nieuwe gezin hem in hun huis. Maar al snel ontdekten ze dat Mowgli niet zomaar een papegaai was – hij krijste en schreeuwde alles bij elkaar. De hele dag door. Ze waren radeloos. De wanhoop dreef hen bijna tot waanzin. Dit was niet zoals ze het voor ogen hadden.

Toen ik Mowgli energetisch ontmoette, werd al snel duidelijk waarom hij zo schreeuwde. De energie in huis was overweldigend - te veel lawaai, te veel activiteit. Zijn mensen waren altijd maar druk, konden niet stilzitten. De rust was ver te zoeken. Mowgli voelde zich opgejaagd en gestrest, ook door de constante aanwezigheid van straling. Hij wilde niet schreeuwen, maar hij moest wel, anders werd hij niet gehoord. Hij smeekte om begrip, om een kans om zijn ware zelf te tonen.
Maar dat was niet alles. Mowgli had nog een uitdaging: een ondeugend hondje die Mowgli als een lekker hapje zag en het leuk vond om hem op te jagen wanneer hij uit zijn kooi was. De constante dreiging van deze hond droeg bij aan zijn gevoel van onrust en angst.

Zijn mensen vonden het hartverscheurend om te horen hoe Mowgli leed onder de druk van zijn omgeving. Ze waren zich er niet van bewust dat hij het zo ervaarde. Ze ondernamen direct actie: telefoons werden op stil gezet en ze creëerden rust in huis. En een eenvoudige toevoeging aan zijn kooi - een spiegeltje, waar hij om gevraagd had - bracht Mowgli een wereld van verschil.

Gelukkig waren zijn mensen bereid om kritisch naar zichzelf te kijken. Ze werden zich bewust van hun handelen en manier van leven. Ik vind dit zo’n mooi praktijkvoorbeeld van bewustwording, aanpassing en liefde, vooral in situaties waarin we vaak onbewust handelen en niet nadenken over de impact van onze acties. Zijn mensen waren bereid om te luisteren. Nu, met de juiste zorg en aandacht, is Mowgli een nieuwe papegaai. Zijn voortdurende geschreeuw heeft plaatsgemaakt voor rust en tevredenheid. Bij iedereen!

rob en zijn ruby

Met Rob's toestemming deel ik met naam dit persoonlijke verhaal, in de hoop dat het anderen troost kan bieden na het verlies van hun innig geliefde (huis)dier.

Met een gebroken stem en in tranen die geen einde leken te kennen belde hij me op. De dag ervoor had hij afscheid moeten nemen van zijn dierbare Ruby, zijn dierbare poesje van zestien jaar. Zijn hart verlangde naar haar aanwezigheid, en hij smeekte me om contact te maken, om te weten of ze nu vrij was van pijn en in vrede rustte.

Een week later, toen ik me afstemde op de energie van deze prachtige, liefdevolle ziel, voelde ik haar direct aanwezigheid. Het is beter om enkele weken na het overlijden te wachten, zodat de ziel volledig kan ‘aarden’ in haar nieuwe staat van bewustzijn. Maar Ruby was er al, ongeduldig om haar boodschap over te brengen naar Rob, haar geliefde mens aan deze zijde. Ze wilde hem geruststellen en hem steunen in zijn verdriet. Haar aardse missie was immers om vreugde en liefde te verspreiden, en nu wilde ze er ook voor hem zijn.

Tijdens ons contact kreeg ik vluchtig ingegeven dat Rob in zijn jeugd liefde had gemist, dat hij niet altijd oprechte genegenheid had ontvangen. Ruby zei dat dieren op aarde zijn veelal voor de mensen. ‘Wij geven hen liefde, zodat zij leren lief te hebben’. Ruby was bij Rob om hem die liefde te geven die hij zo gemist had in zijn jeugd.
Haar boodschap aan hem was duidelijk. Ze wilde dat hij aan haar terugdacht in liefde, niet in verdriet. Zijn verdriet mocht er zeker zijn, hij moest het zelfs laten stromen, maar ze drukte mij op het hart aan hem door te geven dat hij vooral in liefde aan haar moest terugdenken. En dat hij nooit mocht twijfelen of ze iets tekort gekomen was. ‘Hij hield meer van mij dan van zichzelf’, voegde ze eraan toe. 

Een week later, nadat Rob mijn verslag had ontvangen, klonk zijn stem rustiger aan de telefoon. Hij erkende dat Ruby hem de liefde had gegeven die hij als kind had gemist. Om via mij van zijn Ruby te mogen “horen”, had hem troost en kracht gegeven. 

Hij had een waterval aan tranen gelaten bij het lezen van de reading. Na het steeds weer herlezen van het verslag waren die verworden tot tranen van intense dankbaarheid.

gEEF HET BEESTJE EEN NAAM

Een erg amusant gesprek gehad met Groofer, een eigenzinnige zwarte kater. Zijn baasje had me verteld dat Groofer staat voor: Gabriel Radboud Otto Orlando Fernandez Eduard Ricardo.

What's in a name?? En alsof dat nog niet genoeg was, had deze dude ook nog eens Groebsie, Joffrey en JofJof als bijnamen. Tijdens mijn gesprek met Groofer moest ik hierom lachen en vroeg me af waarom zoveel namen. Groofer antwoordde dat hij persoonlijk ook dacht dat het wat overdreven was, maar dat het idee van zijn baasje kwam. Zelf gaf hij de voorkeur aan Groofer, Groebsie en 'Ricardo graag'.

Ik zag hoe er liefdevol in zijn wangetjes werd geknepen (wat klopte, want dat deden ze thuis bij hem).
Ik vroeg hem om zichzelf te omschrijven, en tot mijn verbazing kwam dit overeen met wat zijn baasje me vertelde. Ricardo had duidelijk zelfkennis!
Daarna vroeg ik hem naar zijn interesses en wat hij minder leuk vond. Op dat laatste antwoordde hij dat hij echt niet graag op schoot zat. Geen schootkat, dus. Hij benadrukte dat ik dit aan zijn baasje moest doorgeven.

Het baasje van Ricardo had geen specifieke 'hulpvraag'; hij was gewoon nieuwsgierig naar wat zijn eigenzinnige maatje te zeggen had. Hij was verrast toen hij hoorde dat zijn maatje had aangegeven niet verplicht op schoot te willen. En inderdaad, hij moest toegeven dat hij Groofer regelmatig op schoot gezet werd. Hij deed de belofte dat hij zijn kat niet langer zou 'dwingen'. En hij zou ook vaker (en alleen) de naam Ricardo gebruiken.
Het was een mooie en inzichtelijke ervaring voor hen beiden!

TANJA

Dit leuke ezeltje maakt deel uit van een aandoenlijk duo. Hun vrouwtje benaderde me om erachter te komen waarom deze dames 's nachts zo luid balkten. Hoewel ik wel al met paarden had gecommuniceerd, was dit mijn eerste ontmoeting met ezels, en ik vond het een boeiende uitdaging!

Om het ijs te breken, vroeg ik Tanja of ze iets over zichzelf wilde delen. Ze vertelde me dat ze het liefst haar eigen weg ging en dat haar vrouwtje haar liefkozend 'eigenwijsje' noemt. Tanja is trots op haar diepe, bruine ogen, is dol op eten en houdt ervan om te observeren. Ik merkte dat ze in het begin wat afstand hield van vreemden en dat ze liever niet meteen geaaid wilde worden.

Toen ik vroeg of ze me haar leefomgeving wilde laten zien, ontdekte ik dat hun binnenverblijf direct aansloot op de weide, met een smalle doorgang door het hek waar ze zelf konden kiezen tussen binnen of buiten zijn.
Toen ik vroeg waarom ze 's nachts zo vaak balkten, werd duidelijk dat hun vrouwtje zich zorgen maakte. 's Avonds, na het werk, zat ze te piekeren over belangrijke beslissingen die ze moest nemen, maar ze wist niet welke richting ze moest kiezen.

Toen ik dit alles met hun mens deelde, bleek alles precies te kloppen. Ze stond voor enkele grote beslissingen, en de beschrijving van het ezelverblijf was accuraat.

Het meest opmerkelijke van mijn contact met Tanja was dat een van de allereerste ingevingen die ik kreeg "mueslibakken" was. Ik twijfelde even of ik dat moest opschrijven, want hoezo: müesli? Maar hun mens begreep meteen wat Tanja bedoelde: de dames kregen al een tijdje ander voer, en ze twijfelde of ze moest teruggaan naar hun oude voeding. Ik had werkelijk waar geen idee! Eten ezels dat? Haar antwoord was 'ja,' dus de dames kregen per direct weer muesli te eten!

Loki

 Slangen: de verraders van het dierenrijk, toch? Denk aan de snode appel-actie van Eva in het paradijs. Maar wist je dat slangen ook symbool staan voor wedergeboorte, vernieuwing en wijsheid?

Persoonlijk heb ik niets met slangen, sowieso niet met reptielen in 't algemeen. Ze geven me de kriebels. Ik herinner me nog mijn ontmoeting met een wilde slang in de Belgische Ardennen. Ik wist niet hoe snel ik er vandaan moest! Die schubben, brrr.

Maar toch: slangen intrigeren me. Die fascinatie heeft me wel zo ver gekregen een oproep te plaatsen om te oefenen in het communiceren met slangen. Omdat ik niets heb met die glibberige beesten, was ik wel benieuwd of ik ook met zulke dieren een verbinding maken kon. Misschien dat ik mijn vooroordelen over slangen zou kunnen bijstellen.
Na mijn oproep kreeg ik respons, en guess what? Ik kreeg mijn slang!

Het moment dat ik de foto zag, smolt ik een beetje van binnen. Die oogjes spraken boekdelen - de ogen zijn immers de spiegels van de ziel! Deze kleine slangenbuddy heette Loki en was slechts een halfjaar oud. Aah, een baby slang! Dat alleen al maakte me razend enthousiast.

Wat betreft Loki's persoonlijkheid, die straalde een soort zachtheid uit. Toen ik bekende dat ik slangen eng vond, hoorde ik Loki zeggen: 'Maak je geen zorgen, ik ben ongevaarlijk. Zuiverheid, dat ben ik. Ontspannen, rustig, en flexibel.' Ik meende te zien dat zijn terrarium in een kantoortje stond, maar dat bleek niet het geval te zijn. Maar ze vonden het wel logisch dat hij dat tegen me gezegd had, want hij stond in de huiskamer, recht tegenover de tafel waar zijn mensen druk in de weer waren. Ook veel zakelijk.
Nieuwsgierig vroeg ik Loki naar de kleuren in het huis van zijn mensen, en hij vertelde me dat hij geen kleuren kon zien, alleen vormen. Maar toch kon ik een (mosterd)gele muur waarnemen. Zijn mens corrigeerde me, maar... zei dat de kleur een soort okergeel kleurt als de zon fel naar binnen schijnt. Ze vonden het bijzonder dat hij dat zo ervaart en dat ik dat dus meekreeg.

Wat betreft het gezin en Loki's gedrag, klonk alles behoorlijk herkenbaar voor zijn mensen. Dus wie weet, misschien heeft een slang als huisgenoot toch zo zijn charmes...

bram wilde geen polonaise aan zijn lijf

Tijdens de jaaropleiding dierencommunicatie oefenen we met elkaars dieren, wat voor mij een constante uitdaging is. Het gebeurt in een groepsomgeving vol energie. Die gesprekken moeten ‘op commando’ plaatsvinden. Het verrast me telkens dat het me lukt in deze setting en dat deze vluchtige contacten nauwkeurig zijn.

Zo mocht ik even energetisch tijd doorbrengen met ruin Bram. Een ervaring die me raakte. Toen ik naar zijn foto keek, voelde ik meteen de geleefdheid die zijn ogen weerspiegelden - een roerig leven achter de rug, oud en ik nam een gevoel van ongemak waar.
Bram's zorgzame mens voelde een drang om met hem te communiceren, om te begrijpen of hij gelukkig was te midden van zijn kleine kudde. Ze had vragen over zijn gevoelige maag en voorbenen, en was bezorgd over de interactie met de kinderen.

In ons gesprek deelde Bram zijn verlangens. Hij wilde geen polonaise aan zijn lijf. Hij verlangde naar eenvoudig samenzijn en ontspannen wandelingen naast zijn zorgzame mens. Toen ik vroeg wat hij nodig had, ontving ik heldere signalen van de behoefte aan glucosamine en paardenbloemextract om zijn fysieke ongemakken te verlichten.
De kudde was voor Bram van onschatbare waarde; ‘alleen is ook maar zo alleen,’ zei hij. De kinderen werden met liefde ontvangen. Maar op zijn rug dragen, dat deed hij puur voor hun plezier. ‘Maar nu je het me toch vraagt: ik wil niet teveel drukte.’ Hij wilde zo min mogelijk gewicht dragen.

Deze ontmoeting was voor ons alle drie “een zegen”. Voor Bram, want zonder aarzeling besloot zijn zorgzame mens de kinderen niet langer op zijn rug te laten rijden, om hem de rust en sereniteit te bieden die hij zo verlangde.
Ook voor zijn mens, want intuïtief voelde ze al dat Bram misschien overweldigd was. Ze vertelde me dat ze hem hierin volledig herkende en wilde erkennen. Ze voelde een diepe bevestiging.

Als laatste voor mij: dit is waardevol voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Het contact met paarden opent de deur naar een wereld van wijsheid waar ik van leer en mijn kennis over deze prachtige dieren vergroot. Ik ben dankbaar dat ook deze dieren openstaan voor mijn communicatie en hun gevoelens op zulke subtiele wijze willen delen.

buddy 

De mens van Buddy stuurde me een berichtje of ik hem een reading kon geven, omdat ze voelde dat hij iets nodig had. Ze wist alleen niet precies wat.

Toen ik me afstemde op deze zachtaardige ziel van 13 jaar oud, voelde ik dat hij een bewogen leven achter de rug had. In zijn jonge jaren had hij ervaringen opgedaan die emotioneel trauma bij hem hadden achtergelaten. Hij kon wel alleen thuisblijven, maar hij deed dat liever niet. Tijdens ons contact voelde ik ongemak onderin mijn rug en lies.

Wat Buddy nodig had, was een plekje waar hij zich kon terugtrekken. Er was nogal wat drukte in huis. Hij liet me de slaapkamer zien en gaf aan dat hij het jammer vond dat hij daar niet meer mocht komen.

Buddy was een van Brutus' koosnaampjes. Via mij vroeg hij aan zijn mensen of ze hem, tijdens zijn laatste jaren hier op aarde, als Buddy willen noemen. Want 'bruut' is absoluut niet wie hij is! Vanaf dat moment was hij voor mij en ook voor zijn mensen Buddy. "Want onder dat 'Brutus-jasje' zit een héél groot hart!"

Zijn mens vertelde me naderhand dat ze (toen nog) Brutus leerde kennen toen ze op Aruba woonde. Hij leefde op straat en was de leider van een roedel. Ze voelde direct een verbinding met hem en ontfermde zich over hem. Ze wist meteen dat ze hem mee wilde nemen naar Nederland, en zo geschiedde het.
Buddy heeft verlatingsangst en is erg gehecht aan haar. Vorig jaar ontdekten ze dat hij artrose heeft en dat hij drie kogels in zijn heup heeft, overblijfselen uit zijn leven op straat. Sinds de geboorte van hun dochtertje vorig jaar was er veel drukte in huis en mocht hij niet meer mee naar de slaapkamer.

Ze zijn nu van plan meer rust te creëren en een eigen plekje voor Buddy te maken. Terwijl ze me dit vertelde, lag Buddy naast haar. Op bed!

 ik ben niet dik! 

 Deze zelfbewuste dame liet er geen kattengras over groeien. Zodra we contact hadden zei ze: 'Hèhe, ben ik dan eindelijk aan de beurt? Dat werd tijd'. Haar "broer" Tom had ik een reading gegeven en Lyz wachtte sindsdien al een paar maanden (ook bij haar speelde mijn betrokkenheid als kattenoppas een belemmerende rol).

'Ik word nog steeds opgetild tegen mijn zin in!' hoorde ik tussendoor. Dat was Tom. De kinderen uit het gezin waren verbijsterd, want ze meenden dat ze dit ongezien hadden gedaan. Maarja, dieren zijn nu eenmaal eerlijk!

Met Lyz had ik een enerverend gesprek. Ze sprak me aan op het feit dat ik ze dit jaar niet kwam verzorgen. 'Je wilt toch zo graag mensen en hun dieren helpen?' -- korte ijzige stilte-- 'Dit hoort ook daarbij'. Daar had ze gelijk in. Ondanks mijn uitleg waarom ik deze zomervakantie niet kom, was ze onverbiddelijk!

Toen ik ergens even afdwaalde (ja, dat gebeurt mij soms), hoorde ik: "Wil je wel even bij de les blijven?" Oeps.

Wat ze ook AB SO LUUT niet leuk vindt is dat een van de dochters haar nog stééds dikkertje noemt. 'Ik ben niet dik, ik ben volslank!'. Moeder had dochter er al meermaals op gewezen dat ze dit niet tegen Lyz moest zeggen. Aan de hand van deze reading confronteerde ze haar dochter ermee en die gaf (enigszins verbaasd) toe dat ze dat inderdaad nog steeds deed.
Ik vroeg haar hoe ze dan wél liefkozend genoemd wilde worden, dan zou ik dat doorgeven aan haar mensen. 'Knapperd' of 'Assepoesje', gevolgd door een 'schrijf dat maar op'. Ik zou niet anders (meer) durven!

Op de vraag of ze zich onveilig voelt bij Tom zei ze: 'Nee. Hij irriteert me gewoon'. Ze vind hem een sta-in-de-weg, ziet hem als het irritante broertje.
Ze verlangde meer privacy, nieuwe mandjes, 'want die hebben we nog steeds niet'.
Ik vroeg dit aan hun Vrouwtje... Zij gaf schoorvoetend toe dat het er nog niet van gekomen was. Maar! Gister appte ze me dat ze subiet nieuwe mandjes (wegkruipholletjes) voor ze gekocht had! 

kom bij me zitten

Aan het begin van dit jaar vroeg onze hondenoppas mij of ik een reading wilde doen voor hem, omdat hij wilde weten wat hij nodig had om zich veilig te voelen bij "zus" Lyz. Ik heb Tom's verzoek een tijdje uitgesteld, omdat ik bang was dat mijn betrokkenheid mijn oordeel zou beïnvloeden (ik zorg voor beide katten tijdens de zomervakantie).

Maar toen kwam de vraag bij me op of Tom in huis plaste. Ik kon me dat niet voorstellen, omdat ik nooit de kattenbak hoef schoon te maken wanneer ik voor ze zorg. Ze gebruiken hem niet, omdat ze op elk moment van de dag naar buiten kunnen via het kattenluik. Het bleek dat Tom onlangs begonnen was om op de kattenbak te plassen wanneer het regent!

Tom liet me verschillende dingen zien en horen. Onder andere het geluid van gillende kinderen buiten, en dat hij niet van drukte en lawaai houdt. Onze oppas vertelde me dat dit waarschijnlijk de buurtkinderen waren die in de speeltuin voor het huis speelden. En inderdaad, Tom bracht vaak tijd door op de slaapkamers van de meiden, waar het lekker rustig was.

Ik zag dat wanneer Tom werd opgetild, hij met zijn voorpootjes zijn mensen van zich afduwde. Hij gaf aan dat hij dit uit liefde voor zijn mensen accepteerde, maar dat hij er zich niet prettig bij voelde. Ik voelde inderdaad een zekere weerstand. Ik hoorde het liedje "Kom bij me zitten, sla je armen om me heen en hou me stevig vast" van Van Dik Hout. Tom wilde dat zijn mensen bij hem kwamen zitten, maar dan zonder hem stevig vast te houden. Dit ontroerde onze oppas, omdat ze dit herkende, "100%".

Tom had behoefte aan privacy, en de mandjes in de vensterbank boden dat niet. Hij wilde zich kunnen terugtrekken in een holletje.

Over Lyz zei hij: "Zij is soms een beetje sneaky. Ik ben niet altijd degene die het uitlokt. Ze gedraagt zich gemeen en is slim." Het verdriette hem dat zijn mensen dit niet zagen. Onze oppas vertelde me later dat ze dit al eerder had opgemerkt. Ze was blij dat het nu benoemd was, en ze beloofde hem nieuwe mandjes te kopen, zowel voor hem als voor Lyz. 

bang voor paarden

 Toen ik me op Kazal afstemde, voelde ik geen behoefte om hem te aaien, iets wat ik normaal gesproken wel voel bij andere dieren. Ik vertelde hem dat ik paarden onvoorspelbaar vind in hun bewegingen, vanwege hun grootte, en dat ik daardoor schrik en me terugtrek. Maar misschien ben ík wel degene die onvoorspelbaar is in de buurt van paarden, aangezien paarden spiegels zijn en ik vermoed dat ik mijn eigen gedrag weerspiegeld zie. Terwijl ik "praatte" met dit wijze paard, realiseerde ik me dat ik diep van binnen gewoonweg BANG ben voor paarden. Eindelijk had ik het uitgesproken (mijn hele leven dacht ik dat ik gewoon 'voorzichtig' was in de buurt van deze dieren). Ik hoorde (letterlijk): 'Ben je bang dat we je iets zullen aandoen?' Het klonk een beetje ongelovig, maar toch met liefde, dat hij die vraag stelde.

‘Je zou dit eens moeten onderzoeken,’ hoorde ik... en daarna: ‘Waarom zou een dier jou iets aandoen?’.

Uiteindelijk, tegen het einde van ons contact, durfde ik het aan om hem voorzichtig te aaien, zijdelings over zijn hoofd en via zijn hals naar zijn schouder (ik bleef echter naast hem staan, zodat ik op tijd kon uitwijken mocht hij toch plotseling naar me willen happen)...

En toen kreeg ik via de terugkoppeling een prachtige uitnodiging van zijn eigenaar: 'Ik weet niet waar je woont, maar als je binnenkort in de buurt bent, kun je komen knuffelen met Kazal. Hij helpt je graag van je angst voor paarden af.'

En dat ga ik zeker doen. Binnenkort zelfs. Want Kazal is al 28 jaar oud en zal niet lang meer leven (waarschijnlijk haalt hij volgend jaar niet meer). En ik wil dit bijzondere dier graag ontmoeten. Al is het maar omdat hij me zover heeft gekregen, zelfs al was het op energetisch niveau, dat ik überhaupt een paard durf te willen aaien!

Helaas hebben Kazal en ik elkaar nooit ontmoet. Een week voordat ik naar hem toe zou gaan, ontving ik het bericht dat ze hem plotseling moest laten inslapen. Hij was op en ingeteerd.

spelen, spelen, spelen

Het was een feestje om af te stemmen op dit jonge hondje! Wat een leuk en speels hondje is ze! Haar mensen merkten op dat ze veel hapt, zelfs als pup. Ik voelde meteen intuïtief aan dat het vele happen voortkwam uit pure speelsheid, ze deed het heel zachtjes.

Toen ik haar voor me zag, rende ze in volle vaart naar me toe in een soort galop, haar oortjes ritmisch meebewegend. Het leek alsof ze over de grond zweefde. Op het laatste moment remde ze af en gleed ze met een sliding tot stilstand voor mij. Het zag er zo grappig uit! Ik smolt! Ons hele contact was vol energie en speelsheid. Haar mens bevestigde dat dit precies Zarah was.

Opvallend genoeg kreeg ik een flits van het woord 'bloed'. Toen ik dit met haar mens deelde, vertelde ze dat Zarah haar zus in haar oor had gebeten en haar broer in zijn neus. Het was geen bloedbad, maar het had wel gebloed. Puur onstuimigheid dus.

Ik zag ook in een flits crèmekleurige halfhoge gympies, zoals All Stars, waar Zarah op de zool aan het kauwen was. Ook zag ik haar als een kleine deugniet in iemands broekspijp happen. Haar mens moest hierom lachen en vond het bijzonder dat zulke specifieke dingen naar voren kwamen. Dit was echt typisch Zarah.

Ik vroeg Zarah of ze wilde vertellen waarom ze zo opvallend veel hapt, maar ze gaf geen antwoord. Maar toen ik haar vroeg of ze zelf nog iets wilde zeggen tegen haar mensen, hoorde ik: 'Spelen. Ik wil spelen!'

Voor haar mensen was dit een heerlijk antwoord. Tijdens ons "gesprek" met Zarah lag de nadruk op spelen. Het was fijn voor haar mensen om te horen dat er geen spanning of onzekerheid naar voren kwam.

Soms heeft een mens alleen maar geruststelling nodig. Dit werd duidelijk uit de allereerste reactie van Zarah's mens, die zei: 'Ik word zo vrolijk van het verslag, ik kreeg er gewoon tranen van in mijn ogen. Ik ben zo trots op Zarah. En dat ze gewoon wil spelen, dan kan ik daar nog meer rekening mee houden!' Ik ben blij dat ik Zarah's mensen die bevestiging kon geven.

dante wil niet spelen

Hij is bevriend met Peer, een van mijn hondjes, en ze houden allebei van rennen. Ze jagen elkaar achterna en dagen elkaar uit tijdens het spel, met blaffen, tanden laten zien, lichte beten en grommen. Ze zijn goed aan elkaar gewaagd.

Terwijl ik met Dante in gesprek was, zag ik een beeld voor me van Dante en Peer samen: blaffend tegenover elkaar, met gebogen voorpoten, kwispelende staarten en speels happen naar elkaar. Dante liet me weten dat hij dol is op Peer en graag met hem rondrent, maar niet altijd. Hij gaf aan dat Peer soms te opdringerig is en niet wil stoppen wanneer Dante dat aangeeft. Het irriteert Dante dat Peer blijft aandringen. Terwijl hij dit vertelde, voelde ik irritatie opkomen, maar het was niet van mij. Ik beloofde Dante dat ik in het vervolg alert zou zijn en Peer zou corrigeren.

Bij de volgende wandeling met mijn vriendin en onze vijf honden verliep alles zoals gewoonlijk, gezellig en vrolijk. Mijn vriendin en ik waren aan het kletsen terwijl Peer, Dante en Luna (ook een galgo) aan het rennen en spelen waren. Joy rende erachteraan en Woody hinkte erachteraan. Op een gegeven moment werd Luna buitenspel gezet en hoorde ik de "jongens" weer fel blaffen. Uit mijn ooghoek zag ik Dante Peer ontwijken.

Toen herinnerde ik me plotseling iets en onderbrak ik abrupt het gesprek met mijn vriendin. Peer en Dante stonden inmiddels naar elkaar te grommen. Ik stapte tussen hen in en zei streng tegen Peer: "Peertje, NEE. Dante wil niet spelen!". Peer blafte nog een keer en ontspande. En Dante? Die kwam direct naast me staan en duwde zijn kop tegen mijn hand. Dat voelde als een bedankje. Ik keek naar mijn vriendin en zei: "Ja, sorry. Dit moest gebeuren. Ik had het Dante beloofd".

Het opmerkelijke was dat ze daarna de rest van onze wandeling als makke schapen met ons meeliepen. Ze provoceerden elkaar niet meer.

Het was overduidelijk Dante die me eraan herinnerde om Peer tot orde te roepen, op een of andere telepathische manier. Die ingeving kwam niet van mijzelf. Zo werkt het blijkbaar. Geweldig, toch? 

 Veelzijdig stukje vlees

"Ik wil graag reageren op jouw leuke gesprek met mijn lieve Rosie. Er staan zoveel herkenbare dingen in, echt geweldig!", schreef de mens van Rosie in haar e-mail. Katten en honden raken me echt, ze zijn mijn zielsdieren. Maar kippen... ik consumeer ze liever. Maar na het gesprek met Rosie begin ik daar nu anders over te denken.

De specifieke vraag was wat Rosie lekker vindt om te eten. Haar antwoord was overduidelijk: ze liet me een galiameloen, komkommer en een stengel bleekselderij zien. Haar mens bevestigde dat 'de dames' regelmatig groenten krijgen, en dat wanneer Rosie meloen heeft gegeten, ze ook de meloenschil aan Rosie en haar zusjes geeft. Ik zag dat Rosie met nog drie andere kippen samenwoonde, wat ook werd bevestigd. Rosie liet me ook de kippenren zien, en die was opvallend schoon en netjes. Haar mens vertelde me dat ze iedere dag het hok schoonmaakt.

Toen het reclamedeuntje 'Kip, het meest veelzijdige stukje vlees' in mijn hoofd opkwam, reageerde Rosie met de opmerking dat kippen veelzijdiger én slimmer zijn dan de meeste mensen denken. "We worden vaak onderschat," zei ze stellig. We spraken over vlees eten en vegetarisme. Ik voel me schuldig, want eerlijk gezegd eet ik ook nog wel eens vlees. Rosie gaf aan dat ze niets tegen (kippen)vleeseters heeft, zolang het vlees maar afkomstig is van dieren die een goed leven hebben gehad.

Dit geldt ook voor eieren - onlangs gaf ik toe dat ik uit gemakzucht legbatterij-eieren had gekocht. Rosie keek me een tijdje observerend aan met haar slimme oogjes, liet dit even tot zich doordringen en zei toen dat ik voortaan verantwoorde eieren moet kopen. Ze suggereerde zelfs dat ik mijn eigen kippen zou kunnen houden, zodat ik zeker weet dat de gelegde eieren verantwoord zijn... Ik heb dat idee beleefd afgewezen, maar ik heb Rosie wel plechtig beloofd dat ik voortaan altijd biologische of minimaal vrije uitloop eieren zal kopen en de scharreleieren zal laten liggen. 

Hatseflats!

Bijzonder aan dit gesprek was dat ik nog tijdens mijn meditatie een hond hoorde janken, met zo'n uithaal. Het was geen geluid van mijn eigen honden of van buiten. Het moest wel Sky zijn!
Terwijl ik me op Sky concentreer, zie ik haar trots heen en weer lopen met een fier rechtopstaande staart die meebeweegt. Ze is een statige hond met een prachtige, volle vacht die verrassend zacht aanvoelt, ondanks de ruige uitstraling. Ze straalt ongeduld uit en lijkt te zeggen: "Laten we beginnen!"

Toen ik dit aan haar mens vertelde, bevestigde ze meteen wat ik had ervaren. Sky kan behoorlijk ongeduldig zijn en blijft dan enthousiast heen en weer lopen voor je neus. Ze heeft ook een trotse en statige manier van lopen. Haar huskyvacht is dik en toch zacht, wat een aangename verrassing is.

Haar mens stelde specifiek de vraag waarom Sky zo weinig voedsel lekker vindt. Sky liet weten dat ze verlangt naar meer natuurlijk voedsel, iets dat dichter bij haar oerinstincten ligt. Ze wil kauwen! Ze toonde me een varkensoor waar ze smakelijk op kauwde, en ik hoorde het gekraak van het oor (haar mens zei dat Sky dat vroeger wel kreeg maar plotseling niet meer wilde). "Ik heb gewoon mijn voorkeuren," zei ze letterlijk. Ze begreep waarom Sky kieskeurig is met eten, omdat ze die kieskeurigheid van haar heeft overgenomen.

Een van Sky's bijnamen is 'Hatseflats', maar dat begreep Sky niet. Ze accepteert het, maar ze voelt zich er niet prettig bij. "Ik ben zoveel meer dan dat!" zei ze geërgerd. Haar mens noemde haar nooit zo, maar haar man wel.

Diezelfde dag nog stuurde ze me via de app een bericht dat ze Sky meer natuurlijk voedsel gaat geven, met een foto waarop Sky op een reeënpoot kauwt. En een paar dagen later ontving ik een foto waarop Sky heerlijk aan een runderoor knaagt.

Sky leidt een fantastisch leven, maar ze wilde meer natuurlijk voedsel en dat krijgt ze nu! Ze wordt niet meer 'Hatseflats' genoemd, omdat ze zich er niet prettig bij voelt. Kun je geloven dat dit me ontzettend blij maakt? Het is geweldig om deze kleine veranderingen te kunnen maken voor een dier, nietwaar? 

Door aandacht te besteden aan de gevoelens van Sky en te laten zien dat haar gevoelens serieus worden genomen, zal er een diepere connectie tussen Sky en haar mens ontstaan.

Het vervullen van de wensen en behoeften van een dier, hoe klein ze soms ook lijken, kan een groot verschil maken voor hun welzijn en geluk. Het is mijn zielsmissie om dit soort kleine veranderingen mogelijk te maken en dieren een stem te geven.